Deel 1: mijn plekje vinden in Haiphong...

Hello hello!

Het is alweer meer dan een week geleden dat ik iets heb laten horen. Tijd voor een update.
Ik heb een enorm lang verhaal geschreven dat blijkbaar over het woordenlimiet is, dus vandaar een deel 1 & 2... Hier het eerste deel:

Ik verblijf momenteel in een vrijwilligershuis in Haiphong, de op twee na grootste stad van Vietnam. Hier ben ik na Sapa heen gegaan met de nachtbus. De Australische man van de homestay had alles perfect (en erg goedkoop) voor me geregeld: ik werd opgehaald met een taxi en werd in Sapa afgezet waar een vrouw met het busticket op me stond te wachten. Tijdens het wachten op de bus kwamen er heel wat meer backpackers voor de bus. Ik dacht dat zij naar Ha Long Bay (erg populair en toeristisch gebied dat dicht bij Haiphong ligt) gingen en mij dan af zouden zetten in Haiphong. Echter bleek dat ik met een hele andere bus mee moest: deze zat vol met alleen maar Vietnamezen. Ze keken me allemaal een beetje verwonderd aan haha. Verder helemaal prima. Ik had het niet koud, dus heb zelfs nog wat kunnen slapen. Om half 5 's ochtends kwam ik aan. Omdat ik nog geen antwoord van de vrijwilligersplek had gekregen op of ik zo vroeg kon komen, had ik in de bus maar wat hotelletjes opgezocht die een 24 uur receptie hebben, zodat ik daar nog even kon slapen.
Tsja, daar liep ik dan midden in de nacht alleen over straat met mijn backpack denkend "dit is precies wat ik niet zou moeten doen...". Toch zijn er zo vroeg al zoveel Vietnamezen op, dat het gewoon veilig voelt. Na een paar minuutjes lopen, kwam ik bij een hotel aan en kon daar gelukkig een kamer krijgen. Best fijn om weer eens een kamer voor mezelf te hebben :)
Toen ik wakker werd, zag ik dat ik een mailtje terug had gekregen en rond 12:00 zou worden opgehaald door Chuck, een van de Vietnamese vrijwilligers.

We reden eerst langs het Big Hero centrum, waar de Engelse lessen gegeven worden. Ik maakte kennis met James, het hoofd van de organisatie, en werd daarna naar het vrijwilligershuis gebracht. Well, het is een soort studentenhuis... Nogal rommelig en niet al te schoon. Er zijn twee 8 persoons slaapkamers met stapelbedden en twee mini badkamertjes voor de vrijwilligers en er wonen ook nog Vietnamezen die niks met Big Hero te maken hebben. Marky, die verantwoordelijk is over het huis en in het stapelbed onder mij slaapt, is de meest ongeorganiseerde en hilarische Vietnamees ooit. Hartstikke gezellig maar van een taakverdeling oid is geen sprake. Elke dag wordt er ontbijt/lunch en dinner voor ons gekookt door een Vietnamese vrouw. Iedereen wast zijn eigen kom/bord en chopsticks af, maar dat is het dan ook wel met onze taak als vrijwilliger.

Verder is het een hele gemixte groep vrijwilligers. Ze komen overal vandaan (Zimbabwe, Portugal, Engeland, Duitsland, Nieuw-Zeeland, etc), zijn tussen de 18 en 37 jaar en sommigen zitten er al 5 maanden en anderen nog maar een paar dagen. Daarnaast hebben we ook veel contact met de TAs (Teaching Assistants). Dit zijn de Vietnamese vrijwilligers die ofwel je naar de lessen buiten Big Hero brengen ofwel je lessen binnen Big Hero ondersteunen omdat ze aardig goed Engels kunnen en zo als vertalers tussen ons en de leerlingen kunnen dienen.

Ik had de eerste week wel wat moeite mn plekje te vinden. Zoveel nieuwe mensen, waarvan sommige al een hele tijd samen zijn en daardoor een sterke band hebben opgebouwd. Ik ben ook niet iemand die in een groep meteen het hoogste woord heeft (integendeel: ik zeg dan liever niets), dus dit was wel even lastig. Daarnaast was het Engels lesgeven best spannend eerst. Ze geven je echt ongeveer 0 informatie en de schema's en omstandigheden veranderen last minute, waardoor het vooral improviseren is. Ook Haiphong bleek inderdaad niet echt de place to be. Het is een heel grote, drukke en vervuilde stad met weinig groen (een mondkapje is een must) en de leuke plekken liggen ver van elkaar vandaan, waardoor je te voet niet veel kan zien. Als voetganger voel ik me nog meer een buitenstaander dan ik al ben, want echt niemand loopt van A naar B. Ik moet maar snel leren scooter te rijden...

De eerste paar dagen dacht ik dus vaak: wat doe ik hier? Ik wil hier weg. Ik kreeg best heimwee en begon voor het eerst in mn leven te denken: wat is Nederland toch mooi en schoon...
Omdat er zoveel vrijwilligers erg enthousiast waren en er al zo lang zitten, vond ik toch dat ik wat langer moest blijven om het een kans te geven.

Nu gaat het al een stuk beter! Er zijn twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen waardoor ik me niet meer de nieuweling voel en ik begin het lesgeven heel leuk te vinden! Ik geef vooral les aan kinderen tussen de 3 en 10 jaar. Dit betekent: liedjes zingen, educatieve spelletjes spelen en woorden & zinnetjes 300 keer opnieuw zeggen haha. Ze zijn zó schattig.
Mijn lessen zijn op één na allemaal buiten Big Hero (dus op andere schooltjes en Engelse centra). Ik kan de lessen daardoor vaak niet voorbereiden omdat ze me de stof niet doorsturen. Improviseren dus. Iedere school heeft weer een andere aanpak. Erg leuk, alleen wel even wennen! Bij de ene school is alles helemaal geregeld en doe ik precies wat gezegd wordt, zodat de lerares even kan nakijken. Op een andere school krijg ik vijf minuten voor het begin van de les het boek te zien en mag dan zelf bedenken wat we die 1,5 uur gaan doen. Ook heb ik nu al een paar keer gehad dat er midden in de les gezegd werd: 'Oke, nu mogen ze een spelletje doen. Wat had je bedacht?' Uhmmm... ik wist niet eens hoe oud de kinderen waren, hoe goed ze Engels kunnen en überhaupt dat ik een spelletje moest bedenken?!?!
Naja, ik heb inmiddels al heel wat filmpjes bekeken met ideeën voor simpele spelletjes om Engels te leren en door andere vrijwilligers te vragen hoe zij 1,5 uur kunnen vullen met drie pagina's grammatica, weet ik nu wel ongeveer hoe je een les interessant, interactief en leerzaam houdt. Oefening baart kunst :)

Op één school is de lerares zó dominant en luid dat ik me eerst nogal nutteloos voelde. Echter heb ik nu door dat de kids daar wel wat meer zelfvertrouwen mogen krijgen (ze krijgen nooit complimentjes en praten erg zacht en twijfelachtig), dus probeer ik de druk wat van hen af te halen en de zinnen/woordjes duidelijker uit te leggen dan ze er maar gewoon in te drammen zoals de lerares doet...



Zie deel 2 voor het vervolg :)