Zaterdag in Hanoi en het prachtige Sapa

Heee!

Daar ben ik weer. De afgelopen drie dagen waren weer erg leuk. Ik zal beginnen waar ik gebleven was!

Zaterdag hebben we (ik en het Nederlandse meisje Laurie) heel wat kilometertjes (23484 stappen om precies te zijn) afgelegd in Hanoi. Eerst naar het Ho Chi Minh Mausoleum, waar het lichaam van Ho Chi Minh te bekijken is. Alleen niet in oktober en november want dan wordt hij naar Rusland gebracht voor onderhoud... Het gebouw met museum en de tuin op zich waren al wel de moeite waard gelukkig!
Onderweg moesten we een treinspoor midden door de stad oversteken. Het zag er erg mooi uit dus op de terugweg besloten we even langs/over het spoor te lopen. Zo bijzonder! Hoewel het spoor er nog prima uitzag, geloof ik niet dat het nog in gebruik is. Langs het spoor stonden namelijk heeel schattige (maar wel heel kleine en oude) huisjes en de bewoners waren aan het koken, wassen, eten, spelen en vuurtje stoken op het spoor! Ik voel me wel snel een rijke toerist als ik van dit soort dingen foto's maak. Dan realiseer ik me dat die mensen echt anders leven en veel minder te besteden hebben. Wanneer vrouwen met bakken vol lekkers of armbandjes langskomen en vragen of ik wat wil, zit ik dan ook steeds in een dilemma. Aan de ene kant wil ik ze heel graag wat geven want met een euro omgerekend zijn ze al heel blij, maar aan de andere kant heb ik het allemaal niet nodig, kan ik niet iedereen wat geven en wil ik toch wel graag zo lang mogelijk reizen... moeilijk! Vandaag dan wel 4 armbandjes gekocht van twee locals in Ta Van (Sapa) die bij me kwamen staan toen ik bij een homestay ging lunchen. Dan koop je iets van twee locals en voor je het weet komen er nog 5 andere bijstaan of je ook iets van hen wilt kopen...

Maar goed, na het treinspoor gingen we snel wat eten. We moesten namelijk opschieten want we zouden samen met een Chinees-Engelse jongen uit het hostel een free tour door the Old Quarter en the French Quarter doen. Ik dacht laat ik eens die traditionele soep (pho) nemen. Dacht dat ik de vega versie had genomen maar er bleek gefrituurde inktvis in te zitten... oeps. Niet zo'n succes dus. Vegan eten is sowieso wel lastig hier. Ze doen overal ei in, ookal staat er in het menu "fried rice with vegetables" of "spring rolls with vegetables". Alsof ei een groente is haha. Naja, ik probeer maar zo veel mogelijk plantaardig te eten.

Het eten duurde ook nogal lang en maps.me leidde ons wel naar de goede straat, maar niet naar het goede gebouw, dus uiteindelijk kwamen we een kwartier te laat. Gelukkig waren ze zo lief om op ons te wachten. De tour werd gegeven door een student. Ze kon heel goed Engels en wist veel over Hanoi & Vietnam. Erg leuk! We gingen wel naar wat plekken waar ik zelf al geweest was, maar met uitleg was het toch weer anders, vooral de tempel (dan snap je tenminste wat je ziet hahaha). De tour duurde wel 3 uur! We hebben echt ver gelopen. Ze zette ons af bij het opera gebouw en wilde zomaar weg gaan, maar wij vonden het veel te gek dat ze dit voor niks deed en gaven haar wat fooi. Ze spaarde zelf al een paar jaar voor een vakantie in Sapa, waar wij die avond heen gingen alsof het niks kostte.

Wat misschien wel het leukste die dag was, was het lopen langs de Hoan Kiem Lake. We kwamen erachter dat de wegen rondom het meer elk weekend gesloten worden om een gezellige voetgangers en hang-out plek te creëeren en samen het weekend te vieren! Overal dansende vrouwen, springtouwende tieners, karaoke en een soort hooghouden met een badmintonshuttle (ze waren goed!!). Er kwam een jongetje van een jaar of 8 naar ons toe. Of hij z'n Engels even met ons mocht oefenen. Natuurlijk! Zo lief. Hij stelde allemaal (best wel diepe) vragen over vriendschap. Weet niet of hij de antwoorden helemaal begreep, maar het was een leuk gesprek. Blijkbaar zijn er veel meer studenten die op de zaterdag even hun Engels huiswerk met toeristen doen, want verderop kwamen er nog twee meisjes (jaar of 10, ze spraken beter Engels dan ik twee jaar geleden) naar ons toe en daarna nog een studente van 19, die kon wat minder goed Engels.
Laurie en ik bleven nog even zitten bij het meer (onze voetjes voelden we nu wel...), gingen toen oreo's en water kopen, pinnen en een hapje eten.

Om 21:00 namen we de nachtbus naar Sapa. We hadden twee opties: de minder luxe voor $13 of luxere voor $15. Twee dollar kon toch niet een groot verschil maken, dachten we, dus kozen we voor de minder luxe. Om 21:30 werden we opgehaald door de bus. Zelfs ik kon er mn benen niet in kwijt. Eerst waren we de vierde in de bus en had ik twee plekjes voor mezelf geclaimd, maar hij stopte bij nog meer hostels en kwam langzamerhand vol te zitten (sommigen moesten staan) dus ben toen toch maar naast Laurie gaan zitten. Ik had al geaccepteerd dat dit geen slapen zou worden (lekker hele nacht muziek en podcasts luisteren dan), maar toen vroeg een jongen of dit de bus was naar Sapa en kwamen we erachter dat deze bus ons alleen maar naar de echte sleeper bus zou brengen. Ja, dat was wel even lachen.
De sleeper bus was gelukkig zo veel luxer met comfortabel bed en dekentje (zie foto). Alleen het was de hele rit verschrikkelijk koud, waardoor ik toch amper geslapen heb. Om 4:30 kwamen we aan maar we mochten doorslapen tot 7:00. Laurie en ik namen de taxi naar onze homestay in Ta Van (8 km van Sapa). We kwamen daar dus echt heel vroeg aan. Het gezin was al wel op en verbaasd dat we er al waren. Ze leidden ons naar ons bed in de slaapzaal zo van "ga maar even slapen". Dat hoefden ze niet twee keer te "zeggen" hahahah. Drie uur later werden we wakker gemaakt door het dochtertje die op ons bed kwam springen.

Na een beetje vaag uitleg over de wandelroutes en een lekker ontbijt (banana pancakes), gingen we op pad. De rijstvelden in! :) Het was heel glad en kouddd! Maar wel mooi natuurlijk. En bijzonder om zo langs kleine dorpjes en berghuisjes (serieus zo hoog en de weg er naar toe is amper te belopen ---> daar wonen gewoon mensen?!?!) te lopen. Er liepen locals mee in traditionele kleding, eerst vervelend dan wel gezellig maar op het einde wordt je gedwongen om iets van hen te kopen. Weer dat dilemma...

De homestay is echt een aanrader trouwens (My Tra Homestay in Vietnam)!! Het wordt gerund door een Australische man met zijn Vietnamese vrouw. Hun dochtertje Mia is heel schattig én een beetje brutaal haha. Wij hebben er elke dag ontbeten en avond gegeten met de hele groep (waaronder veel Nederlanders, zelfs een Fries stel, en Belgen). Heerlijk! 's Avonds lekker met zn allen op de bank filmpje kijken of wat lezen. En de bedden zijn ook echt top. We wilden vanochtend vroeg opstaan maar uit bed komen was gewoon te moeilijk... (en dat zeg ik).

Dag twee in de Homestay vroeg een Belgische jongen of we met hem en anderen mee wilden naar Fansipan, de hoogste berg in Vietnam, waar je met een cable car omhoog kan. Ze gingen er op de moterbike heen. Na even twijfelen (want de cable car is duur en op motorbikes rijden best wel eng) toch besloten om mee te gaan. Ik ging achterop bij een Zwitserse. Zo vet (en minder eng dan gedacht)!!! Op de motorbike voel je je pas een echte Vietnamees haha. Je rijdt als het ware door het dagelijkse leven van de mensen hier.
Het was wel weer veel te koud en uiteindelijk ook te bewolkt om een mooi uitzicht te krijgen bovenop de berg. Dat zou het geld niet waard zijn dus hebben we het toch maar niet gedaan.

Vandaag besloten ze het nog maar een keer te proberen aangezien het weer een stuk beter is, maar ik wilde liever wandelen dus dat heb ik gedaan. Was echt prachtig! Eerste zonnige dag en meteen verbrand in mn gezicht, oeps.
Ik lig nu in een van de hangmatten bij de homestay. Vanavond hier nog mee-eten en dan met de nachtbus naar Hai Phong voor het vrijwilligerswerk! Best spannend...

(Eigenlijk ben ik nu al op de vrijwilligersplek, maar dan zou het verhaal echt te lang worden. Wordt vervolgd dus...!)

Veel liefs!!
Ellis